نمادهای ابتکاری و نقاب¬ها در شعر بدر شاکرسیاب

سیاب از جمله شاعران معاصری است که به­منظور رهایی ساختار شعر از بند کهنه­گرایی و جمود، از نمادهای شخصی در آثار شعری خود استفاده می­کند. البته در ادبیات  کهن عربی، نمادهایی مانند ماه، شمشیر، هلال، صلیب و غیره به کار می­رفته است؛ اما سیّاب با توجه به نیازهای شاعرانه­اش در روزگار معاصر، نمادهایی شخصی همچون مرگ و رستاخیز، جیکور، بُوَیب و باران و وفیقه را آفریده است. نقاب نیز سازکار رمزگرایانه­ی دیگری است که در اصل، اصطلاحی برگرفته از تئاتر و نمایش می­باشد. در این روش، شاعر شخصیت یا پاره­ای از ویژگی های آن را با صفات و احوال خود در هم می­آمیزد، تا بدین وسیله شخص سومی (نقاب) پدیدار شود که نه شخصیت شاعر است و نه شخصیت اصلی مستعار. در شعر سیاب نیز چهار نقاب عمده به چشم می­خورد که عبارتند از: أیوب، تموز، مسیح و سیزیفیوس. شاعر این گونه نمادها را با قدرت نوآوری خود در شعر آفریند، یا اینکه آنها را از خاستگاه اولیه­اش یعنی زبان و تاریخ و ادبیات می گیرد و معنایی ویژه و روحی تازه به آنها می­بخشد.